Við lentum aldeilis í lífsreynslu í dag

Bjartur var nærri kafnaður á leikskólanum í morgun. Guði sé lof fyrir skjót viðbrögð allra og drengurinn bara nokkuð brattur eftir þetta allt saman.
Þannig var að mamman sat inni í vinnuherbergi leikskólans (sem er við hliðina á deildinni hans Bjarts). Svo heyrist allt í einu:"Það stendur í Bjarti!" og svona smá hamagangur fyrir utan- þannig að mín spratt á fætur og fór að tékka á hvað væri í gangi. Ekki falleg sjón sem blasti við inná Bangsadeild. Bjartur dauðhræddur og fjólublár í framan, deildarstjórinn að taka heimlich á drenginn og ekkert gengur. Leikskólastjórinn búin að hringja á sjúkrabíl og mamman stjörf og titrandi, gat ekki hreyft legg né lið. Allt í einu-eftir óóóóra tíma, þið vitið ;O) -skellir Nína deildarstjóri Bjarti á hvolf og eftir enn meiri tíma og mikið bank og rykki losnaði vínberið og drengurinn gat andað eðlilega aftur.
Sjúkrabíllinn var auðvitað afturkallaður og allir guðslifandifegnir. Mæðginin þurftu auðvitað að fá smá tíma saman til að jafna sig á þessu og ná að anda eðlilega... Sátu saman inni á Bangsadeild að knúsast. Okkar maður var nú svoldið sjúskaður.... í alveg korter;O) Vildi þá bara fara að leika allur dílóttur og æðasprunginn í framan. Hann var kaldsveittur og hálflamaður eftir þetta (eins og mamman) en ekki að ræða það að hvíla sig eitthvað eða vera inni í útiverunni. Sýnir bara hversu mikil áhrif þetta hefur haft á hann... Mamman knúsaði bjargvættinn, Nínu, fyrir björgunina. Báðar með tárin í augunum (svaka drama sko).

Þegar við komum heim hringdum við í blómabúð og sendum túlípana til Nínu hetju.